Cykl przedstawia dziesięć kluczowych momentów w życiu Jezusa Chrystusa. W tym projekcie punktem centralnym jest koło. Jako idealna figura geometryczna, od wieków uznana za symbol absolutu, jest dla mnie wyrazem Boskości w świecie formy. Nasycone odcienie niebieskiego uosabiają gwiezdną przestrzeń. Koło jest także bezpośrednim odniesieniem do postaci Chrystusa, Jego kosmicznego wymiaru i głębi ludzkiego istnienia.

.

2017 r. | 20×20 cm | deska lipowa | grunt kredowo-klejowy | tempera jajeczna

.

Zwiastowanie

„Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus.” (Łk 1, 30-30)

Archanioł Gabriel przyszedł do Maryi, niewiasty z Nazaretu, by zwiastować Jej, że to na Niej spełnią się obietnice proroków, a Jej Syn, którego pocznie za sprawą Ducha Świętego, będzie Synem samego Boga. Maria i Gabriel prowadzą dialog bez słów, jedynie za pomocą spojrzeń i gestów. Bogurodzica tka zasłonę do świątyni Jerozolimskiej; która rozerwie się, gdy Chrystus umrze na krzyżu.

.

.

„Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś bowiem w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan.” (Łk 2, 10-11).

Dominującym elementem ikony jest góra z otwartą grotą, symbolem ziemi i upadku człowieka, na której tle, w żłobie przypominającym grób, ukazany jest owinięty w pieluszki, jak zmarły całunem, Chrystus. Marię przedstawia się leżącą w połogu. Józef siedzi oddalony, targany wątpliwościami. Trzej Mędrcy podążają ze wschodu za gwiazdą. Wcielenie jest objawem największej miłości, znanej człowiekowi. Nieograniczony zstępuje na Ziemię, aby ograniczyć się w swej ludzkiej postaci.

.

.

„ A oto głos z nieba mówił: «Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie»”. (Mt 3, 17).

Kiedy Chrystus schodzi w wody rzeki Jordan, aby poddać się aktowi chrztu, odzywa się głos z nieba, który objawia, iż jest On Synem Bożym. Zejście do „płynnego grobu” Jordanu poprzedza zstąpienie do Otchłani, a znaczenie obydwu aktów jest identyczne: przez śmierć Chrystus zbawia człowieka , a w nagości Jego ciała objawia się nowy Adam. Jan pochyla się nad Chrystusem, który wznosi się ponad wodami i uświęca je swoją osobą. Przez Chrzest Chrystus przywrócił pierwotny wizerunek człowieka i jego piękna, utracony wskutek grzechu pierworodnego.

.

.

Przemienienie

Transfiguracja ukazuje wydarzenie, kiedy Chrystus wszedł z uczniami Piotrem, Jakubem i Janem na górę Tabor. Góra była miejscem spotkania z Bogiem i Jego objawienia. Zmęczeni uczniowie ujrzeli na szczycie Taboru Mojżesza i Eliasza, a między nimi Chrystusa, jaśniejącego oślepiającym światłem. Ich oczom objawił się Bóg wcielony, a doświadczenie to było tak wielkie dla ludzkiego ciała, że spowodowało lęk i upadek uczniów.

.

.

„To powiedziawszy zawołał donośnym głosem: «Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!» I wyszedł zmarły, mając nogi i ręce powiązane opaskami, a twarz jego była zawinięta chustą. Rzekł do nich Jezus: «Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić!»”. (J 11, 43-44).

Łazarz pochodził z Betanii, miasta oddalonego o trzy kilometry od Jerozolimy. Wraz z siostrami, Martą i Marią często gościli u siebie Jezusa. Łazarz rozchorował się i zmarł, gdy Chrystus znajdował się po drugiej stronie Jordanu. Dynamika ikony oparta jest na geście Jezusa, który wyciągniętą prawą dłonią wyzwala Łazarza od śmierci. Siostry Łazarza czynią przed Jezusem głęboki pokłon. Wskrzeszenie Łazarza jest zapowiedzią Zmartwychwstania samego Chrystusa.

.

.

„A potem wziąwszy chleb, odmówił dziękczynienie, połamał i rozdał go im mówiąc: «To jest ciało moje wydane za was. Czyńcie to samo na moją pamiątkę». Podobnie po wieczerzy wziął kielich i powiedział: «Ten kielich jest Nowym Przymierzem we krwi mojej, która będzie za was wylana.»” (Łk 22, 19-20) .

Ikona przedstawia wydarzenie ostatniego wspólnego posiłku Chrystusa i Jego uczniów. Jest jednocześnie momentem ustanowienia Eucharystii i przyszłego kapłaństwa. Jezus wskazuje także osobę, która Go wyda. Judasz, po spożyciu kawałka chleba odchodzi „w ciemność”. Chleb i wino symbolizują przyszłą ofiarę Ciała i Krwi, która niedługo potem miała dokonać się na krzyżu dla zbawienia nas wszystkich.

.

.

Ukrzyżowanie

„A o godzinie szóstej ciemności ogarnęły ziemię (i trwały) aż do godziny dziewiątej. O godzinie dziewiątej Jezus zawołał wielkim głosem: «Eloi, Eloi, lamma sabachtani!» To znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił.” (Mk 15, 33-34)

Chrystus został ukrzyżowany w piątek, na szczycie góry zwanej Golgotą, co znaczy „miejsce czaszki”. W bazylice Grobu Świętego w Jerozolimie znajduje się kaplica Adama, gdzie widoczne jest pęknięcie w skale, uznawane za ślad po trzęsieniu ziemi, jakie nastąpiło po śmierci Jezusa. Według legendy tam właśnie miała być pochowana czaszka Adama. Chrystus jest nowym Adamem, a krzyż jest drzewem życia wiecznego. Od tej chwili żaden człowiek nie umiera samotnie, Chrystus umiera wraz z nim, by razem z sobą powołać go do zmartwychwstania.

.

.

„Król Chwały w majestacie zdeptał Śmierć, pochwycił księcia Szatana, przekazał go mocy Piekła i pociągnął Adama do swojej jasności”. (EwNik 22,2).

Termin ten określa wydarzenia w perspektywie czasowej, mających miejsce pomiędzy śmiercią a zmartwychwstaniem Jezusa. Oto sam Bóg pojawia się tam, w miejscu największego oddalenia od Boga, by wyprowadzić z niego ludzi do Boga. Ikonografia przedstawia moment, kiedy Chrystus depcze bramy Otchłani i wyciąga z ciemności Adama i Ewę oraz wszystkich sprawiedliwych Starego Testamentu.

.

.

Niewierny Tomasz

.

.

Zesłanie Ducha Świętego

„Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.” (Dz 2, 2-4)

Duch Święty, dany człowiekowi w Bożym tchnieniu, w momencie stworzenia, zostaje mu przywrócony w dniu Pięćdziesiątnicy. Energia Boża pod postacią języków ognistych przebóstwia, przenika i swoją prawdą rozpłomienia naturę ludzką. U dołu ikony znajduje się postać starego króla- kosmosu, świata w ciemnościach, oczekującego na ożywienie przez Ducha Świętego. W dłoniach trzyma tkaninę, w której leży dwanaście zwojów- symbol apostołów, którzy wyruszą w podróż po świecie, aby szerzyć prawdę i nauczać o Chrystusie.

.

.

.